ضریحِ صحنِ دل ما به نامتان خورده            صدای روضه همیشه به گوشِ جان خورده
اسیرِ دستِ کسی جز شما نخـواهد شد            هرآنکه از سر این سفره آب و نان خورده

به لطفِ نم نمِ اشکـی خـرابم آبادیست            به پای منبرتان هر دلی تکـان خورده
منم اویس قـرن، زنـده‌ام به این پرچـم            به نوکری روی پیشانی‌ام نشان خورده
بدونِ نـوکـری عـمرم چه فـایده دارد؟            بدونِ روضه چه سودی؟ فقط زیان خورده
شما سَجیۀ احسان و بخـشش و کرمید            که نور فیض شماها به هر کران خورده
غریب و بی‌کس و تنهای سامرا، عمری            چه قدر خون دل از دست این و آن خورده
شکسته بال و پرش، خسته از جفای زمان            ز نیش و طعنه زدن کارد، استخوان خورده
مـیـان آتـش و تب ذکـرِ فـاطـمـه دارد            چه قدر غصۀ زهرای قد کمان خورده
لـبـانِ شـعـلـه‌ورش یـاد کــربـلا کـرده            شده شبـیه لـبانی که خـیـزران خورده